Denken het LEVEN te kunnen REGISSEREN en dan toch weer moeten LOSLATEN

In oktober 2019 ben ik een mooie en nieuwe uitdaging aangegaan met een jong, nog vrij onbeleerd paardje, Wapiti genaamd. Iets wat ik eigenlijk mezelf nooit had toebedeeld, want ik ben toch geen paarden instructrice en hoe moet ik dit doen… Wellicht herken je dit ook dat je snel door de buitenwereld DENKT iets op een bepaalde manier moet doen. Gevoelige en empathische mensen zijn hier heel gevoelig voor.

Zelf herkende ik me hierin en heb eigenlijk direct mijn eigenwaarde opgepoetst. Waarom niet kijken wat ik zelf in huis heb en we als we tijdens onze reis erachter komen waar we in geschoold mogen worden dan komt dat toch wel weer op ons pad. De intentie die ik heb neergezet was om vanuit pure en liefdevolle verbinding onze reis aan te gaan.

Ik werk sterk vanuit intenties neerzetten zodat dieren ook beter aanvoelen wat jij van plan bent. Wat daarbij ook belangrijk is om je mee te geven is: probeer er ook naar te handelen, wees congruent. Er zit een duidelijk link tussen beloven en ook uitvoeren omdat ze dan weten wat ze aan je hebben. Mocht je intentie door een of andere reden niet lukken dan is dat ook niet meteen het einde van de wereld, alleen leg dat dan ook weer aan je dier uit. Ze zijn eigenlijk altijd begripvol en staan weer voor je klaar als je toch weer vol overgave vooruit wilt. Dat maakt dieren in mijn optiek ook zo speciaal!

Wat hebben Wapiti en ik een lol gehad en in vrijheid samen mooie dingen beleefd. Al rijdende op Farruco (witte/grijze paard) mocht ze mee aan de lange lijn of los om krachtiger te worden in haar lijf.

Wapiti heeft me in die korte tijd heel erg benadrukt:

”Blijf in je eigen gevoel staan en wie je bent is al genoeg”.
Én dit wil ik ook weer graag aan jullie doorgeven! Je bent al mooi wie je NU bent!

Deze woorden zijn mij al vaker gezegd, maar daar de volle 100% voor gaan staan, is af en toe nog best lastig 😉 Maar de weg naar vervolmaking bestaat niet, het is de reis die daar naar toe leidt die het zo mooi en rijk maakt.

Onze reis hier op aarde is alleen eind januari door een tragisch ongeval tijdens een hele heftige storm abrupt beëindigd. Dat weekend heb ik de tijd voor tranen genomen en is ze op mijn eigen land begraven. Nu liggen de paarden Wapí en Montana op mijn eigen land. Zelf vind ik dit heel fijn dat hun lichamen hier één mogen worden met mijn land.

Soms komen dieren in je leven om je een les te leren of dat ze iets van jou willen ontvangen zodat ze weer door kunnen reizen naar het licht.

Het laatste is wat ik heel erg voel en ben heel erg trots dat ik haar lichtheid en liefde heb kunnen geven voor haar ziel in dit leven. Dat ik dit schrijf, besef ik me ook heel goed dat er een beperkt aantal mensen is die dit kunnen begrijpen/voelen. En dat is ook oké.

Het gaat er bij mij om dat de synchroniciteit in tijden die ik op de klok zie, de liedjes die ik in een keer hoor met een bepaalde tekst en de signalen van dieren uit de natuur mij wijzen dat dit voor mij zo helemaal oké is.

Los van de mooie signalen die mij gegeven zijn en waardoor ik weer rust hebben kunnen vinden besef ik me terdege dat ik ook weer een levensles mag meenemen.
Ik dacht het leven met de paarden zo te kunnen regisseren zodat Wapí de honneurs van mijn oudere merrie Bonita kon overnemen, maar je kunt het leven niet regisseren. Gelukkig heb ik wel heel erg genoten van onze korte reis samen. We hebben de momenten vanuit het NU gepakt. Eerder plande ik vaak de ritjes of de verbindingsmomenten in mijn agenda maar dit keer met haar verliep alles spontaan. Als ze me opzocht dan zocht ik haar op en zo werden we steeds hechter en hechter. Ze presteerde het zelfs om voorbij Farruco te rennen om als eerste mij te begroeten 🙂 Moest er dan wel om lachen want ze wilde ook graag gezien worden en terecht had ze!

Ik laat het idee van een derde paard nu echt los. Ik heb eigenlijk vanuit een zorg en wellicht ook wel kleine angst Wapiti bij ons laten komen omdat ik het gevoel had dat Bonita niet echt lang meer bij ons zou zijn. Als ik echt eerlijk ben is het niet mijn gevoel die dat zei maar mijn hoofd.

Na haar overlijden heb ik ook echt weer mijn boek opgepakt en ben ik alle wijze levenslessen die ik zelf heb meegekregen en die van mijn klanten aan het bundelen. Daarom blijf ik me verbazen hoe dingen vervelend of niet toch weer heel mooi uitpakken.

Ik weet zeker dat Wapiti en ik elkaar weer gaan ontmoeten.
Dank je lieve Wapí dat je in mijn leven was. Till we meet again!

Wil je zelf ook contact maken met een overleden dierenziel? Ik maak vanuit zielsniveau contact met overleden zielen en kan je ondersteunen bij je rouw en verdriet. Klik hier voor meer informatie.