Scoopy is er na 12 jaar niet meer…

De ochtend voor mijn vertrek richting Huelva, keek ik Scoopy (onze labrador van 12 jaar) nog eens diep in zijn ogen en de tranen bungelden langs mijn wangen. ‘Oh jongen, je bent op hè?’, zei ik nog. Hij keek me aan en gaf bijna schuldig toe, maar wilde mijn short trip van drie dagen en de school uitstap van mijn zoon Pepe niet verstoren. ‘Je houdt het toch nog wel even vol hè?’ en hij knikte zoals een labrador vaak je opdrachten zonder zeuren opvolgt.

Zijn lach op zijn gezicht sprak altijd boekdelen

Scoopy had altijd zin in de dag, blij als je weer thuiskomt (al ben je 10 minuten weggeweest), at alles op 😉 en wilde altijd spelen met iets wat hij in zijn bek kon meenemen! Zijn gezicht en uitstraling sprak boekdelen, hij was altijd blij. Ik vroeg hem of hij nog op mij wilde wachten als ik 2 dagen later terug zou komen en dat hij tijdens mijn afwezigheid goed verzorgd zou worden door onze tuinman. Zowel de tuinman als Scoop zijn ook gek op elkaar dus wilde hun ook die kans nog geven.

Het onbestemde gevoel

24 uur voor aankomst kreeg ik toch een gevoel dat ik naar huis wilde gaan en zo hebben we onze short break verkort. Onderweg naar huis had ik nog niet het gevoel dat er iets mis was totdat zoonlief een kwartier voor aankomst insprak en me vertelde dat Scoop echt heel slecht ging. Wat was ik blij dat ik voor Pepe en mijn dieren op dat moment thuis kon zijn.

Samen met Pepe zaten we op de keukenstoep met Scoop aan onze voeten. We zagen dat zijn gezicht helemaal vertrok en hij niet meer wilde eten. Mijn andere honden hebben ons helemaal met rust gelaten alsof ze voelden dat het niet oké was.
Snikkend in elkaars armen hebben we de beslissing genomen om de volgende dag Scoop te laten gaan. Jeetje wat is het hartverscheurend om je 16 jarige zoon afscheid te zien nemen van zijn grote allereerste hond in zijn leven. Vanaf zijn vierde is hij groot geworden met de toen 10 maanden ADHD-er Scoopy. Samen speelde ze altijd met een bal, citroen of iets wat hij in zijn bek kon nemen. Er zijn echt vele voetballen gesneuveld door Scoopy zijn tanden 😉

Iedereen erbij betrekken

De avond voor zijn inslapen heb ik alle dieren verteld over Scoopy zijn heengaan. Allemaal reageerden ze verschillend. De één kon haar emoties niet echt uiten terwijl de ander dat helemaal alleen wilde doen. Onze oude je-weet-wel kater Henk leek wel 10 jaar jonger en kwam als een echte helpende hand bij ons en waakte over zijn grote vriend Scoopy. Het leek wel een Sfinx, onze stoere Henk. Even heb ik nog gedacht om ze samen te laten gaan ma

ar Henk had zeker nog een belangrijke opdracht in dit leven en dat was waken over Scoopy!!! Pfff echt zo intens, krachtig en magisch!

De laatste ronde

De ochtend voor zijn inslapen, liep Scoopy nog even mee naar de paarden. Onze vaste wandeling. Scoop ging dan graag in de poep rollen zodat ik hem vervolgens met de water slang kon afspoelen en hij lekker in de straal kon water happen. Dan liep hij graag voor de voeten van de paarden maar de laatste tijd hoorde hij niets meer en had geen idee wat er eigenlijk voor een gevaar er lag. Gelukkig hebben mijn paarden hem dat niet kwalijk genomen en bleef het bij wat dreigingen.

Noa, zijn trouwe vriendin, is het hele proces erg terughoudend geweest. Ze huilt echt stiekem achter een boom. Ik probeer haar veel afleiding te geven en haar fysiek en mentaal goed bezig te laten zijn zodat zij het op haar manier kan verwerken. Dat is haar manier en is ook oké. Beau, de grote Mastien, heeft alles gelaten aangeschouwd.

Begraven of anders…

De ochtend dat we een plek zochten om Scoopy ter aarde te laten, kwamen we al snel tot de conclusie dat de aarde zo droog en daarmee hard was en het zodoende onmogelijk is om een diep gat te graven. Twee jaar geleden is mijn grote engelenpaard Montana overleden en doordat haar lichaam is geslonken is op haar begraafplaats ook de aarde ingezakt. Beetje luguber wellicht maar voor ons voelde het goed om Scoopy daar te begraven.

Wie wacht er op Scoop

Samen, maar vooral Pepe, hebben we erg zorgvuldig het graf klaargemaakt. Ondertussen stonden de paarden een soort van morele support te geven zonder een stap op het graf te zetten of ons in de weg te lopen. Tussen het werk door werd er veel geknuffeld met elkaar en met onze

viervoeters. Gaia, de kat, kwam echt naast Pepe liggen en het voelde heel liefdevol en ondersteunend aan. Er kwam een grote vlinder over het graf gevlogen. Beiden kregen we heel erg het gevoel dat onze overleden hond Jack aanwezig was. Jack voelde zo groots in zijn energie aan. Ik weet uit eigen ervaring dat er zielen op je wachten bij de overgang en zo voelde Jack de grote aanwezige om zich over Scoopy te ontfermen.

Het uur U

Het uur U… om 13 uur kwam de dierenarts en binnen 20 minuten is Scoopy heengegaan. Ik vond het erg fijn om tot zijn laatste ademhaling zijn lichaam vast te houden. ‘Ik ben bij je Scoop en laat je niet los tot dat je zelf hebt losgelaten. Ik zorg voor je lichaam…’ en de tranen stroomden over zijn lichaam maar ik wilde er voor hem zijn. Het blijft soms vechten om een lichaam te verlaten maar dan is er meteen rust en vrede.

Samen met Pepe hebben we al snikkend het lichaam van Scoopy verplaatst naar zijn laatste rustplaats. In een grote doek lag hij verwikkeld en we hebben hem eerst daar rustig neergelegd en de tijd genomen voor elkaars verdriet. Farruco, mijn ruin, heeft bijna 20 minuten alleen maar staan likken boven Scoopy zijn lichaam. Gaia – de kat – kwam weer naast ons liggen, Bonita – mijn merrie – gaf zo’n rust en liefde dat we echt door allen werden ondersteund.

Pepe is het graf zorgvuldig gaan bedekken. Terwijl Farruco helemaal met zijn hals over me heen kwam staan, zijn boeg tegen mijn benen en zijn hoofd achter mijn rug. Zo’n intens gevoel van troost en steun is zo ongelooflijk magisch en bijzonder. Ik krijg er weer tranen van in mijn ogen als ik zo mijn ervaringen opschrijf. Dieren blijven onbeschrijflijk gevoelig, begaand en meelevend.

De laatste steen was op Scoopy zijn plek gelegd en er vloog een witte vlinder om Pepe heen. Zo speels, zo licht, zo bijzonder…Wij beiden geloven echt in de signalen van zielen. PRACHTIG.

Ik ben zo dankbaar voor dit afscheid en de ervaringen die ik samen met Pepe heb gehad. Zo dankbaar voor al mijn dieren en alle lieve berichten die we hebben ontvangen.

Lieve Scoop je hebt zoveel mooie zielen geraakt en daarmee zal je altijd in gedachten voortbestaan!