Het verschil tussen een moeizame en een geleidelijke overgang voor overledenen

De dood is een van de grootste mysteries van het leven en de manier waarop mensen de overgang naar het hiernamaals ervaren, roept veel vragen op. Hoewel ieder individu uniek is, zijn er patronen en ervaringen die vaak terugkeren en die licht werpen op dit bijzondere proces. Vanuit mijn eigen ervaring en klantencontacten wil ik graag inzichten delen over wat er gebeurt in die laatste fase en hoe de ziel zich op een spirituele manier losmaakt van het aardse bestaan.

Een ander bewustzijn

Veel mensen die in hun laatste levensfase verkeren, lijken zich op een bijzondere manier terug te trekken uit de fysieke realiteit. Mensen die in het einde van hun levensfase zitten, slapen veel waardoor lichaam en geest niet meer hoeven te vechten voor het aardse bestaan Voor degenen die net als ik zielenenergie kunnen waarnemen, zweeft hun ziel al boven het lichaam en raakt meer en meer los van de aardse beperkingen. Voor de achterblijvers, zoals familie en vrienden, kan dit moeilijk te begrijpen zijn. Zij zien soms hoe de stervende schijnbaar hevige pijn ervaart of bijvoorbeeld moeite heeft met ademhalen. Maar wat we vaak niet beseffen, is dat dit proces niet enkel fysiek is – het is een manier voor de ziel om het lichaam volledig los te laten.

Het verschil tussen een geleidelijke en moeizame overgang

Waarom ervaart de ene persoon een rustige geleidelijke dood, terwijl een ander lijkt te strijden? Mijn ervaring leert dat dit vaak te maken heeft met de mate van overgave. Mensen die zich bewust neerleggen bij hun stervensproces accepteren dat het leven eindig is. Er ontstaat een vredig gevoel en dan ervaren ze een zachtere overgang. Zij laten los, niet alleen hun lichaam, maar ook hun aardse zorgen, controle en emotionele banden.

Aan de andere kant zijn er mensen die moeite hebben om afscheid te nemen. Dit kan voortkomen uit onopgeloste zaken – zoals geheimen, gesprekken die nog niet zijn gevoerd, conflicten, spijt hebben – of simpelweg het idee dat hun tijd nog niet gekomen is. Voor deze mensen kan de overgang zwaarder zijn en het brein maakt dan overuren. Het lichaam blijft in de vechtstand of overlevingsmodus staan.

De laatste gesprekken en bijzondere verhalen

In deze laatste momenten kan het gebeuren dat stervenden proberen te praten, ook al lijkt dit voor de achterblijvers vaak onsamenhangend. Dit kan erg pijnlijk zijn om te zien. Toch zijn deze pogingen vaak een uiting van iets veel groters: de behoefte om afscheid te nemen, om iets belangrijks te delen, of om een laatste verbinding te maken met hun dierbaren.

Ik weet nog wel dat mijn vader in zijn laatste levensjaar heel emotioneel kon zijn. Hij doorliep zijn hele levensgeschiedenis met me, vertelde me waar hij spijt van had en waar hij trots op was. Daar waar hij spijt van had, kon hij zichzelf in vergeven. We zaten dagen achter elkaar, hij in de rolstoel en ik op een krukje, met kilo’s schriften en brieven voor ons. We maakten een schifting van wat mocht of moest blijven. Ik vond het mooi dat hij tranen aan me kon laten zien die ik hij nog nooit eerder had getoond. Hij was aan het verzachten en wilde zijn strijd om zich staande te houden steeds meer loslaten. Ondanks zijn jaren lange pijn en koppigheid liet hij beetje bij beetje steeds meer los en is hij vredig ingeslapen.

Betekenisvolle momenten

Het komt ook voor dat stervenden verhalen vertellen die onverwacht of zelfs mystiek aanvoelen. Het kan gaan om herinneringen uit een ver verleden, visioenen, of woorden die lijken te komen vanuit een diepere wijsheid. Deze momenten zijn vaak betekenisvol, niet alleen voor de stervende, maar ook voor de mensen om hen heen. Ik weet nog wel dat mijn vader zei: “Er klopt iets niet met ons huidige systeem en ik ben blij dat ik dit niet meer op een aardse manier hoef uit te zoeken. Ik hoop alleen dat mijn kleinzoon daar niet al te veel last van krijgt.” 

Geen poort, wel een thuiskomst

In bepaalde culturen en religies (maar ook in bijvoorbeeld films) wordt gezegd dat de overledene bij een poort komt waar de ziel moet bewijzen of het naar goed geweten een betekenisvol leven heeft geleid. Mijn ervaring en praktijkervaring wijzen echter op iets anders. De overgang is geen oordeel, maar een reis, net zoals we op aarde mogen beleven. Zodra de ziel het lichaam volledig heeft losgelaten, gaat deze als een bliksemschicht door een soort van tunnel of stroming van een krachtig licht /een energetische passage, naar een omstandigheid. In aardse woorden een plek die voelt als ’thuis’. Daar word je verwelkomd door wat ik ‘zielenfamilie’ noem – andere zielen zoals familieleden, vrienden die hen met liefde omarmen en de overledene herkent.

Deze thuiskomst is een moment van diepe vreugde, verlichting en stilte. Het is een herinnering aan wie de ziel werkelijk is, los van het aardse leven en de rollen die daarin zijn gespeeld. Voor de achterblijvers kan dit een troostende gedachte zijn; hun overleden geliefde is niet alleen, maar wordt omringd door een liefdevolle zielenfamilie.

De kracht van loslaten

Voor ons, de achterblijvers, is het vaak moeilijk om degene van wie we houden te zien vertrekken. Toch is loslaten een essentieel onderdeel van dit proces. Door ze de ruimte te geven om te gaan, door vrede te vinden in hun afscheid, helpen we ze om hun reis naar het hiernamaals te voltooien.

Niet het einde, maar een nieuw begin

De overgang naar het hiernamaals is een mysterie dat ons altijd zal blijven intrigeren. Maar door te kijken naar de ervaringen van stervenden en door open te staan voor de verhalen die zij delen, krijgen we een glimp van het grotere geheel. Het laat ons zien dat de dood niet het einde is, maar een nieuw begin – een terugkeer naar huis.

Wil je contact leggen met een geliefd overleden persoon of dier, een reading geeft antwoorden op je vragen.