Daarboven tussen al die mooie sterren is er iemand die ik nooit zal vergeten. Een week, een maand, een jaar. Er zal altijd een moment zijn dat je aan je overleden dier zal terugdenken. Je kijkt omhoog en voelt dat je dierenziel daar naartoe vertrokken is. Stralend tussen de sterren voel je de liefde op je neerdalen en nog steeds komt die traan die zachtjes over je wang neerstrijkt.

Het overkomt iedereen wel eens dat je in één keer overmand wordt door een verdrietig gevoel. Je mist je grote dierenvriend en zou willen dat je deze weer even in je armen zou kunnen nemen. Je wilt ze vertellen hoeveel je van ze houdt, zou willen weten of alles goed met ze gaat en met wie ze nu zijn. Kan dit eigenlijk wel of word je meteen gezien als een zweverig type?

Sinds 2002 heb ik – na een burn-out – mijn carrière drastisch omgegooid en ben ik mijn hart en roeping met dieren gaan volgen. Tot op de dag van vandaag geef ik mijn kennis en ervaringen door. Via mijn boek, cursussen, blogs en nieuwsbrieven deel ik op een aardse manier spirituele inzichten voor mens en dier.

Door mijn eigen bijna-doodervaring kan ik je vertellen hoe het voor mij was om de aarde tijdelijk te verlaten. Een paard had mij in m’n gezicht getrapt. Ik verloor veel bloed en mijn jukbeen was verbrijzeld. Levenloos lag ik in de wei, maar ik kwam bij door het gesnuif van datzelfde paard. Ik wist even niet meer waar ik was. Ik had zojuist een enorm groots, liefdevol en sereen energieveld ervaren. Iets dat ik nog niet eerder had gezien.

Het kostte me jaren én deze heftige gebeurtenis om te beseffen dat het leven uit veel meer bestaat dan uit school, werk, persoonlijke verzorging, vrienden, sport, etc. Alles is met elkaar verbonden en niets is toevallig als het om belangrijke signalen vanuit het universum gaat. Maar om niet zweverig te worden, hebben de dieren in mijn leven mij veel geleerd en dit doen ze nog steeds – ook al zijn ze niet meer op aarde.