Waarom pubers weinig zelfvertrouwen hebben…
Pubers kunnen last hebben van hun uiterlijk als hun hormonen gaan opspelen. Ze bukken of draaien zich weg als er een foto wordt gemaakt of halen zelf persoonlijk de foto op je mobiele telefoon weg om er zeker van te zijn dat deze foto niet wordt geplaatst op social media.
Zelf herken ik deze levensfase als kind ook maar ook nu heb ik niet altijd de behoefte om te poseren om maar een goed beeld neer te zetten voor de kijker. Alles wordt zo snel vastgelegd en er zijn zovelen die een mening hebben over wat ze zien en niet weten WIE iemand is.
Daar gaat het mijns inziens ook om. De VERoordeling die men doet. Mensen kijken zo zwart-wit naar een foto of situatie. Iemand is snel lelijk, te dik, te dun, te gerimpeld, te … noem het maar op. Vul het maar in wat je zelf over mensen denkt.
Als je als puber je wilt ontwikkelen zit je natuurlijk niet te wachten op al die negatieve berichten. Dat kan desastreus zijn.
Maar wat als moeder, vriend of iemand anders dichtbij van de betreffende puber wel een foto van deze puber op social media plaatst en wil aangeven dat haar dochter of zoon/kennis er zo mooi uitziet. Waarom geloven de pubers dit dan niet?
Kinderen leren al snel dat goed en slecht een link heeft met hoe je eruit ziet. Zeker op de lagere school worden kinderen al veel gepest om wat ze dragen. Ouders betalen zich scheel om er voor te zorgen dat hun kind er een beetje leuk voor de buitenwereld uitziet. Kinderen leren niet dat het erom gaat WIE JE BENT i.p.v. hoe je eruit ziet. Dan zwijg ik maar over wat verschillende culturele groeperingen dragen en hoe deze worden veroordeeld over een kledingdracht.
Tijdens diverse coachingssessies met paarden afgelopen zomer, heb ik vele kinderen mogen ontvangen die moeite hadden om zich vanuit hun gevoel te uiten omdat ze zo werden veroordeeld op HOE ze het doen op school en niet om WIE ze zijn. Deze kinderen zijn heel sensitief en hebben last van geruzie in de klas en kunnen zich daardoor niet concentreren. Of dat een juf of meester zo aanwezig is waardoor ze zich niet meer durven te uiten. Of dat er kinderen zijn die het sensitieve kind gaan pesten waardoor ze bijna geen vriendjes overhouden.
Wat is er mis, denken vele ouders. Allereerst is er niets mis met het kind. Wat ik vooral heb geprobeerd aan te geven is om meer ZELFVERTROUWEN te krijgen WIE het kind is. Dus laten voelen dat het oké is om gevoelig te zijn, dat het oké is om anders te zijn, dat het oké is je soms even af te zonderen van anderen, dat het oké is dat je niet altijd veel hoeft te praten. Tevens laat ik ze ervaren dat zonder worden je energieveld groter kan worden, zowel energetisch als wel met mentale gedachten.
Dit werkte zo goed dat na één sessie zowel de ouders als het kind dat geholpen werd door mij en mijn leermeesters de paarden, met een big smile weggingen. Het kind heeft letterlijk mogen voelen hoe het is om een groot paard dat eerst heel aanwezig was in zijn energieveld, nu buiten zijn energieveld te houden. Dat het niet uitmaakt hoe groot of klein iemand is of hoe deze eruit ziet.
Ik ben van mening dat ‘zelfvertrouwen’ heel erg wordt gevormd tussen de 5 en 12 jaar. Als je dan als kind gaat puberen laat je je veel minder beïnvloeden over wat anderen van je vinden want je weet iemand WIE je bent en dat wat er gezegd wordt door anderen meer over de ander zegt.
De 7 spirituele lessen voor ouders van Deepak Chopra is een aanrader om als ouder te lezen.
Mijn fase als moeder voor onze 14 jarige zoon zit ‘m in het geven van verantwoordelijkheden en zelf laten ervaren hoe het is om ‘fouten’ te maken. Maar gelukkig blaakt hij tot nu toe van zelfvertrouwen (misschien wel iets te veel ;-).
