Met een klap in je gezicht, trauma of niet?
Trauma of niet?
40 jaar geleden kreeg ik een trap in mijn gezicht van een paard. Eigen schuld of onwetendheid? Ondanks alles heb ik op 8-jarige leeftijd dit paard vergeven. Ik kroop door het oog van de naald en werd letterlijk aan het eind van een ’tunnel’ teruggestuurd door mijn oma. Toen ik bij bewustzijn kwam wist ik dat ik nog een kans kreeg om van het leven wat te maken!
Het litteken is er nog steeds
Het litteken heb ik nog steeds, de fysieke pijn verder nooit meer gevoeld. De liefde voor paarden is alleen maar grootser geworden, het respect voor het leven alleen maar rijker.
Andere klappen
Toch was dit niet de enige klap die ik hoefde te incasseren in dit leven en weet ik veel hoeveel er nog komen gaan. Wat ik van de klap 40 jaar geleden heb geleerd is dat schoonheid van binnenuit komt en niet van buiten. Dat mensen je kunnen veroordelen hoe je eruit ziet maar eigenlijk is dat bijna nooit een issue geweest omdat mensen mijn litteken zagen als een onderdeel van mijn ZIJN.
Toeval?
Daarom geloof ik grotendeels in de uitstraling van een mens en niet om de vorm. Dat heeft er toe geleid dat ik bepaalde mensen in mijn leven, zoals hier op de foto met o.a. Jolanda van Beek (en andere speciale soul mates in mijn leven), heb aangetrokken. Jolanda overleefde net van een auto ongeluk, een paar jaar later na mijn ongeluk, met haar paard en zat van onder tot bovenaan haar beide benen onder de littekens (los van de breuken die ze had). Zij heeft haar paard nooit meer kunnen zien door het ongeluk. Maar wij hebben samen er iets van gemaakt en het beste in elkaar naar boven gehaald (en nog steeds!).
Je bent zoals je bent
De liefde die je voor jezelf erkent en uitstraalt is wat je zelf terugkrijgt! En dan denk ik weer aan de mooie coachingssessie van vandaag waar ik dit ook weer naar voren heb gebracht. Ieder mens is UNIEK en daar mag iedereen ZELF voor gaan staan!
En die liefde voor jezelf heeft nog heel veel hobbels te gaan want ZELFLIEFDE is een heel breed spectrum.
Na 40 jaar klappen hebben opgevangen, nu tijd om de klappen te verwerken
Vandaar dat ik na 40 jaar ‘een klap in mijn gezicht’ nog vele klappen heb doorstaan en is een hele (lijdens)weg geweest en dat ik daarover graag een biografie wil schrijven. Want laten we klappen zomaar gebeuren, ons overkomen vanuit een onschuld of onwetendheid of zitten daar bepaalde levenslessen achter?
Daarom geloof ik grotendeels in de uitstraling van een mens en niet om de vorm. Wie weet komt dat boek toch nog in 2019 uit waar ik al heel lang over droom om te delen in: omgang met lichamelijk blijvend letsel, zoeken naar levensgeluk, zelferkenning, moed en zelfliefde.
