De laatste reis samen met mijn engelenpaard Montana

Montana is op 1 juni 2009, op mijn 40e verjaardag bij me gekomen. Een Spaans paardje dat zo’n mooie uitstraling had, dat het liefde op het eerste gezicht was. Tussen haar oren schitterende een stralende veer en dat was voor mij een herkenning dat ik later pas echt zou begrijpen. Het was een spannende keuze want ik had vanaf mijn 18e geen paard meer verzorgd en niet veel in die tussentijd gereden. Want uiteindelijk zou ik na het overlijden van mijn Connemara pony op mijn 17e nooit meer een paard nemen. Zo verdrietig was ik na haar overlijden. Maar tijden kunnen veranderen en ook nu was het moent om ‘out of my comfort zone’ te komen. En daar was ze dan, mijn stralende (b)engel! Toch ging het niet meteen van een leien dakje.

Montana stond alleen en was de hele dag aan het hinniken. Ik probeerde er zoveel mogelijk voor haar te zijn maar voelde dat ze een soortgenoot miste. In oktober van dat jaar kwam Bonita, mijn bruine aardse merrie, bij ons. Ze was letterlijk een cadeau want haar eigenaresse zocht een goed adres voor haar want rijden zou ze niet meer echt kunnen. Voor een symbolische euro had ik mijn tweede paard erbij.

Zo kreeg Montana een sterke persoonlijkheid naast haar te staan die haar in de loop der jaren ook wat aardser heeft gemaakt. Tuurlijk bleef Montana af en toe een echte engel als ze mensen bijstond die haar liefdevolle energie wilde voelen. En bij het aardse rijden was ze een bengel en wilde ze alleen maar gaan (waarschijnlijk probeerde ze gewoon te vliegen 😉

Altijd heb ik haar Indianen energie gevoeld. Die witte veer die ik aan het begin van onze ontmoeting zag schitteren, was zo symbolisch. Ik weet namelijk dat ik vanaf mijn mid 20e een Indianen gids bij me heb, Een klein meisje die ik ook heb ‘ontmoet’ in het Navajo reservaat in de USA. Vanaf het moment dat we de oude grotten hebben gezien waar deze Indianen groep leefde heeft ze zich als gids bij me gevoegd. En tja best bijzonder omdat ik van jong meisje al af aan Indiaantje op mijn Shetlandpony Wimpie speelde. Nu mocht ik dat kindergevoel voortzetten samen met Montana!

Kind zijn had ik zo afgeleerd en ben blij dit vreugdevolle, onbezonnen gevoel steeds meer toe te laten. Want wat is er toch mooier in het leven dan de dag zo in te ademen zoals hij komt, je te verwonderen over de kleinste dingen om je heen en blij te zijn en te lachen als een kind! Dat is toch wel een van de mooie boodschappen die ik van Montana heb gekregen.

Sinds de zomer van 2015 begon het bergafwaarts te gaan met Montana. Ze ging lichtelijk steigeren als we samen alleen op avontuur gingen en begon toch vreemd te stappen. Ik had het echt niet door wat ze had (bij de loodgieter lekt het thuis). Diverse deskundigen hadden zich over haar ontfermd maar konden alleen maar aantonen dat ze een beginnende vorm van cushing had. Daar voor kreeg ze een behandeling op natuurlijke basis maar na het bemachtigen van een halve zak muesli brok kreeg ze een acute hoefbevangenheid.

Nu weet ik hoe lastig traject het is voor paard en eigenaar als ze én cushing én hoefbevangen is. Stress kan weer cushings verschijnselen bevorderen en dat was niet handig als ze alleen stond en ik uitrijden ging met de anderen paarden. Zwaar bezweet en met een schorre stem van het hinniken wachtte ze ons op als we terugkwamen en begon pas weer te eten als we een stap in de wei weer hadden gezet.

Waren het dan de supplementen die niet aansloegen, had ik eerder van ijzers naar hoefschoenen en natuurlijk bekappen over moeten gaan of andersom, was het de stress die de druppel over de emmer deed overlopen, was het dan het feit dat ze wist dat ze zou gaan maar er alles aan deed om de nieuwe ruin tijd te geven om te acclimatiseren en ook te genieten van deze knapperd zijn aandacht?

In maart 2016 is Farruco (half PRE half Lippizaner) vanuit België naar Malaga bij ons gekomen. Precies een jaar voor haar overlijden is hij op mijn pad is gekomen, ‘wetende’ dat hij een vervanger zou zijn voor een van mijn paarden… Ook weer een heel bijzonder ‘toeval’.

Ik weet ook dat er heel veel paarden wel geholpen kunnen worden met cushing en hoefbevangenheid, maar ieder dier is weer uniek. Ook haar hoefbevangenheid was een grote uitdaging. Ik dacht dat ik het met natuurlijk bekappen en met hoefschoenen had opgelost maar helaas kwamen er weer andere complicaties zoals de wrijving van het rubber van de hoefschoenen op haar zachte delen van haar ‘voeten’. Toen ze niet meer op de hoefschoenen kon lopen kreeg ik weer hulpmiddelen uit NL gestuurd met essentiële olie erin en dat was echt even een pleister op de wonden.

De grond bij ons in Andalusië, Spanje is echt hard en het zand voelt aan als schuurpapier. Op deze manier konden haar hoeven bijna niet aangroeien. Hetgeen wat vanaf de kroonrand aangroeide was van zeer slechte kwaliteit. Uiteindelijk kon ik toch haar weer op speciale ijzers zetten en dat was een ware verademing. Ze kon weer bij de andere twee paarden staan en omdat ze laagste was in rang moest ze wel wat kunnen lopen om bijten of wegduwen te ontwijken.

Je zag haar ook weer genieten op haar manier en schikte in haar lot om te zijn wie ze was. Een apart stalletje had ik voor haar laten maken zodat ze ’s avonds lekker op de zachte rijstomhulsels kon staan en lekker kon liggen zonder gestoord te worden door de andere twee.

DE BESLISSING

Vaak krijg ik een vraag van een diereneigenaar over wanneer het het juiste moment is om een dier te laten inslapen. Via een foto van het dier geef ik per schriftelijke reading of telefonisch contact door wat ik van het dier en eigenaar doorkrijg. Dieren zien of ervaren de transitie (het overgaan van de aardse zielsbeleving naar de ‘hemelse’ beleving) heel anders dan mensen. Het is alleen de menselijke emotie dat de transitie voor het dier zwaar kan maken.

Dit onderstaande gedicht geeft heel treffend weer over hoe ik het zelf van dieren meekrijg:*

And God asked the spirit
“Are you ready to come home?”

“Oh, yes, quite so”, replied the precious soul.
“And as a horse, you know I am most able to decide anything for myself.”

“Are you coming then?” asked God
“Soon”, replied the white angel.
“But I must come slowly
My human friends are troubled
For you see, they need me, quite certainly.”

“But don’t they understand?” asked God –
“That you’ll never leave them?”
“That your souls are intertwined, for all eternity,
That nothing is created or destroyed,
It just is . . . forever and ever and ever?”

“Eventually they will understand” replied the horse
“For I will “Whisper” in her heart – that I am always with them
I just am . . . forever and ever and ever!

Uiteindelijk geloof ik heel erg in het proces waarom dingen zo zijn gelopen zoals ze zijn gelopen. Het is zoals het is: Farruco die het stokje van haar heeft overgenomen. De tijd die ik (en mijn andere twee paarden) van haar hebben gekregen om afscheid te nemen. De ervaring met alle mooie signalen die op ons pad kwamen geeft me nog makkelijker toegang tot die dimensie waar zij weer naar toe reizen. Tuurlijk heb ik verscheurd van verdriet bij haar in haar stalletje gezeten. Maar toen ze ging wist ik dat het goed was.

DE PRACHTIGE SIGNALEN EN LAATSTE DAGEN VOOR HAAR INSLAPEN

Loslaten is houden van, dat is toch wel het thema dat je doorloopt als je een beslissing maakt om je dier in te laten slapen.

Ik heb zoveel mooie signalen gekregen en wensen die in vervulling gingen, dat ik er echt niet om heen kan om dit allemaal met jullie te delen, puur om jullie ook kracht en vertrouwen te geven op het moment dat je zelf afscheid moet nemen van je geliefde viervoeter.

1. Anderhalve week voor dat ze zou komen te overlijden en ik nog niet dacht aan haar moment van inslapen, had ik de intentie weggezet om nog één keer met haar op de grond te liggen. Dat was me één keer eerder overkomen en hoe mooi zou het zijn als dit nog een keer zou gebeuren. En ja hoor, ik kon heerlijk bij haar komen en op de laatste dag voor haar overlijden mocht het nog een keer.
2. De duif die als boodschapper een hele dag heel dicht bij ons was. In de stal, op een tak in de boom, langs ons voorbij vliegend, zo bijzonder. De duif staat onder andere symbool voor van zuivering naar ziel en lichaam , van het jezelf binnenstebuiten keren teneinde je pure inhoud te kunnen manifesteren.
3. Op de dag van haar overlijden zag ik een hele mooie regenboog en het voelde als de regenboogbrug die symbolisch staat voor de weg naar de nieuwe dimensie.
4. De ochtend voor haar overlijden lag er een blaadje in de vorm van een hartje
5. Het verdriet dat ik voelde deelde zij ook in een traan die ze liet gaan vanuit haar linkeroog

Ondanks het intense verdriet kreeg ik toch een rust over me heen kreeg toen ik haar vasthield toen ze haar laatste spuitje kreeg. Ik had haar beloofd tot het eind bij haar te blijven en dat heb ik ook gedaan, totdat haar hart stopte met pompen.
Dat het begraven zo makkelijk verliep, hoe erg het ook is om een graafmachine naast haar het werk te zien doen, maar Farruco blokkeerde bepaalde momenten met zijn hoofd zodat ik niet alles heb gezien.
Het afscheid van de andere dieren was rustig en mooi. De dierenarts vond dit in eerste instantie raar maar ik wilde dit perse. Een hond heeft haar niet geroken en deze heeft dus dagenlang naar haar lopen zoeken. Liep weg en kwam weliswaar weer terug maar was echt een beetje in de war. Ik dacht dat zij het namelijk had gezien maar niet wilde ruiken.

Elke gewoonte moet slijten als de gewoonte er niet meer is.
Zo kan ik ontroerd raken dat ik ’s ochtends Montana haar hinnikje niet meer hoor. Een zware groet van een lichte engel. Mijn andere twee kanjers geven dan weer aan dat het (zon)licht toch weer voor ons schijnt. Dat de richting die we opkijken hetzelfde is alleen is de energie iets anders.

Bekijk FILMPJE en klik hier

Mensen die mij op Facebook volgen, hebben al vele mooie momenten kunnen volgen. Toch wil ik ook via deze weg iedereen super hartelijk danken voor de enorme mooie en fijne steunbetuiging. Farruco is echt een heer en stond aan mijn zijde tijdens de begravenis. Ze ligt nu naast haar stalletje en ik voel rust.

* Ik kan het bijna niet uitdrukken op een normale manier om aan te geven hoe groots de energie is die er om ons heen vanuit de kosmos en verder gaat. Het is een netwerk van kanalen en als je je afstemt op een of meerdere kanalen is er zoveel informatie dat ik zelf nooit bang zal zijn om te reizen naar een nieuwe dimensie. Wellicht zal ik hier een andere keer meer over schrijven.