Het waren nu de mannen in de kudde die me opzochten
De grootste warmte van de zomer 2017 is net voorbij, maar de hitte in de relatie niet. Ik heb weer te maken met relatieproblemen met de man waar ik al achtien jaar bij ben. Daar waar relatietherapie een helpende hand zou kunnen bieden, maken de sessies mij alleen maar confuus. Ik voel diep van binnen dat er iets niet klopt, terwijl de therapeut me als advies meegeeft elke dag een compliment te geven aan een man die ik niet vertrouw, mij niet veilig bij voel en waar ik niet eens mijn leuke dingen van de dag mee mag delen. De stilte-straf en het ontwijkende gedrag maken me zwakker en ik voel me leger en leger worden.
Maar mijn droom dan?
Ik herhaal meerdere keren hardop: ‘dit wil ik niet meer.’ Ik wil niet meer de partner zijn van iemand die ik iedere keer verdenk van vreemdgaan. Als ik er iets van zeg dan krijg ik het verwijt dat ik jaloers ben, ik naar mezelf moet kijken of ik wel een leuke partner ben voor de hem… Iets houdt mij tegen; als ik nu eindelijk de knoop zou doorhakken, dan spat mijn hele droom uit elkaar. De droom van een prachtig leven in een Spaanse finca te samen met mijn zoon en dieren.
Wat een bekrompen gedachte
Achteraf gezien is de angst om een droom te laten gaan, in mijn optiek, echt de meest bekrompen gedachte die ik heb kunnen bedenken. Want juist als je een beslissing neemt om jezelf te verlossen, komen er weer nieuwe dingen op je pad. Als je geen beslissing neemt, gebeurt er niets wat je zal toe vallen.
Toen ik de bodem bereikte
Ik heb menig grote beslissingen genomen in mijn leven: een emigratie naar Spanje, een goed betaalde baan ingeruild voor een praktijk in dierencommunicatie en healing, scheiden, mijn paarden binnen één jaar twee keer verplaatst en mijn geliefde finca verkocht om kleiner te gaan wonen. Al deze beslissingen kwamen tot stand op het moment dat ik een bodem bereikte.
Dit wil ik niet meer!
Je kan het zien alsof er een grote apothekerskast met allemaal laatjes voor je staat waarbij je alle laden opent, maar er zit nergens meer een oplossing in. Dan kom je op een punt dat je zegt: dit wil ik niet meer! Dit gevoel komt dan uit je tenen. Net als vorige week waarbij ik in mijn blog zei: ‘ik wil niet meer alleen thuiskomen en mijn leven alleen leven.’ Inmiddels zeg ik niet meer ‘het is oké om alleen te zijn’ en ik maak er zelf wel een feestje van.
Eerst mijn hart helen
De afgelopen zeven jaar heb ik me niet echt druk gemaakt om een man te ontmoeten. Ik dacht: die komt vanzelf wel. Eerst wilde ik mijn hart helen en de onbeschrijfelijke pijn een plek geven. Ik wilde mezelf weer leren kennen en de beste vriendin met mezelf worden.
Ik kan goed alleen zijn en dans regelmatig in mijn keuken, waar alleen mijn hond en kat getuigen van zijn. Zo zoetjes aan stelde ik me meer open, maar die leukerd ontmoette ik nog niet, en zeker niet via de mannenetalage op Tinder. Ik ben liever gelukkig alleen dan allerlei vluchtige contacten te hebben.
Verandering in de energie
Maar na die zin van vorige week, op mijn verjaardag – ‘ik wil niet meer alleen thuiskomen en mijn leven alleen leven’ – kwamen er grappig genoeg afgelopen week allemaal mannen op mijn pad. Zo zat ik totaal onverwacht thuis te eten met een leuke man, kreeg ik diverse complimenten van mannen en mijn top 5 whatsapp-berichten waren dit keer allemaal mannen. Ja, na vorige week is er iets in mijn energie veranderd. Als je een beslissing neemt, verandert je gevecht van binnen of haal je een sluier weg waarmee je jezelf voor de gek hield. Zonder die sluier ontstaat er dan ruimte voor nieuwe dingen.
Ik kreeg kusjes
Ik merkte ook een verandering bij de paarden; de ruinen zochten me op. Meestal voel ik de merries bij me staan, maar nu waren het de mannen in de kudde die mij opzochten. Ze besnuffelden me, ik kreeg kusjes, er werd een hals en hoofd over mijn schouder gelegd en ze werden zelfs jaloers toen een ruin alle aandacht van me kreeg. Ik moest er wel om lachen. Zou ik een bepaalde feromonengeur uitstralen, zonder dat ik het weet?
Meerdere vormen van rouw
Het boek dat ik over verlies van en rouw om je dier heb geschreven, gaat over rouw na de dood. Maar je kunt ook rouwen als je wordt ontslagen, afscheid neemt van je droomplek of van je partner. Zeker als je het zelf niet hebt zien aankomen kan een beslissing, gemaakt door een ander, rauw op je dak komen.
Coaching met paarden
Je kat of hond blijft trouw en onvoorwaardelijke liefde geven. En bij paarden merk ik dat ze je vaak ergens doorheen willen helpen. Dat maakt coaching met paarden ook zo bijzonder. Er zijn verschillende manieren en methoden om door een paard geholpen te worden. In mijn coaching met paarden ga je kijken naar wat je nodig hebt om trouw te blijven aan de beslissing die je neemt of vertrouwen te krijgen na een beslissing van een ander. Dat het gevoel van leegte juist een tijd is om daar naar te kijken, te voelen wie je bent, een duwtje in de rug en vooral je eigen innerlijke kracht te hervinden. Want ook jij bent uniek en goed zoals je nu al bent!
